Rozdział 24

                           "Wody!"
Isabell objęła poranną wartę przy Astrid. Ta jednak nie poruszyła się ani razu. Widziała coraz większy żal w oczach Czkawki. Również smoczyca Wichura była niespokojna i coraz bardziej agresywna. Nie pomagał nawet Szczerbatek czuwający przed chatą.
Wyglądało na to, że się nie obudzi i że umarła. Prawie nie oddychała. Aż nagle wstała. Jakby nigdy nic otworzyła oczy i bez żadnych widocznych oznak zaczęła przyglądać się Isabell.
-Kiedy tak wyrosłaś?-spytała łagodnie po chwili.
-Astrid! Ty żyjesz! Jak się czujesz?-powiedziała radośnie Is.
-Dobrze, dlaczego miałbym czuć się źle.
-No wiesz, ciemne istoty....Nic nie pamiętasz?
-Oczywiście, że pamiętam głuptasie. Ale one nie są w stanie mnie zagrozić mnie ani...memu dziecku.
-Ach tak! Na pewno chcesz porozmawiać z Czkawką. Już wie. Zaraz go zawołam...
-Czekaj...Najpierw chciałabym się czegoś napić.
-O nie, wszystko tylko nie to. Nie możesz teraz się napić niczego.
-Ale...jestem bardzo spragniona!
-Wiem, ale Czkawka bardzo chce cię zobaczyć.
-No dobra.
Kiedy wyszły z domu przywitało je poranne słońce. Isabell  była zachwycona pięknie zapowiadającym się dniem, przy najmniej z naturalnej strony. Jednak Astrid nie podobało się to. Chowała się, unikała promieni. Widząc to Is zdecydowała się od razu wyruszyć do domu wodza. Żadna z nich nie odważyła się odezwać. Kiedy weszły do środka Czkawka podbiegł do dziewczyny, zaczął ją przytulać i całować.
-To ja może sprawdzę co u Ros...-powiedziała Is dyskretnie zostawiając parze chwilę prywatności.
-Myślałem, że umarłaś. Że do mnie nie wrócisz.-mówił chłopak, stykający się głową z dziewczyną.
-Zawsze do ciebie wracam.
-Wiem. Teraz musisz o siebie dbać. O siebie i nasze dziecko.
-Tak. Usiądźmy, jestem zmęczona.
Pomagając usiądź Astrid, Czkawka usiadł na przeciwko niej. Wpatrywał się w nią i trzymał cały czas za rękę. Ta jednak rozglądała się, jakby czegoś szukała.
-Nie rozumiem-powiedziała w końcu.-Dlaczego Isabell nie chce mi dać się napić?
-Wiesz...Kiedy tak leżałaś odwiedził nas pewien mag. Przybył za namową Isabell. Powiedział, że siedzi w tobie ciemna istota i składa się ona z wody, dlatego żebyś przeżyła, należy ją ''wysuszyć''. Dlatego przez trzy dni nie możesz wypić nawet odrobiny wody.
-Co? I zaufaliście jakiemuś bodajże czarodziejowi?
-Isabell nie mogła sprawdzić, co ci jest.
-Posłuchaj mnie teraz. Może Isabell jest Władczynią, ale nie jest wszech potężna. Myślisz dlaczego wybrała nas jako opiekunów? Ta istota tylko przeze mnie przeniknęła, nie pozostała we mnie. A teraz jestem po prostu spragniona. Nie narażaj mnie ani dziecka. Proszę daj mi wody.
Kiedy chłopak sięgał po dzban z wodą Astrid uśmiechnęła się do niego. Już przykładała kubek do ust, kiedy Is wytrąciła jej go z rąk.
-Czkawka!-krzyknęła rozzłoszczona Władczyni-Czyś ty zwariował?! To mogło ją zabić!
-Ale powiedziała...-próbował się bronić wódz.
-Nie ważne co mówiła. Nie może pić. Nie popełnij tego błędu. W przeciwnym razie stracisz ją.
  Dnia drugiego Astrid zaczęła robić się niecierpliwa. Drapała się po rękach, wywracała oczami, szybciej oddychała. Każdego prosiła o wodę, różnymi sposobami. Is broniła jej, nie dawała jej dojść do wody. W końcu zaczęła trzymać ją za rękę, by nie mogła dostać wody. Jednak, dało się to przetrwać. W końcu Astrid zasnęła i wszyscy mogli odpocząć.
Dzień trzeci był dniem próby ostatecznej. Astrid krzyczała, uderzała pięściami, co rusz to zmieniała się w czarną postać bez oczu...Żadna bariera nie była w stanie jej zatrzymać. Nie męczyła się i mogła rozbijać pięściami każdą lodową zaporę stworzoną przez Is. Jej skóra zrobiła się czarna, a wtedy upadła. Leżała w śmiertelnych drgawkach. Czarna skóra schodziła z niej niczym u węża. Ludzie odwracali wzrok nie chcąc patrzeć na ból dziewczyny. Wody!-krzyczała. W oczach Czkawki widziała łzy bólu, tak jakby to on tam leżał.Wytrzymaj ukochana-mówił. W końcu skóra całkowicie odpadła i dziewczyna leżała tam, ledwo oddychając. Wódz od razu do niej podbiegł tak samo jak Isabell.
-Kochanie-mówił-Astrid. Obudź się. Jak się czujesz?
-Wygrałam. Poszła sobie.-mówiła ledwo dysząc.-Chciała mnie zniewolić. Mówiła, że zabierze mi dziecko. Bolało, ale wygrałam.
-Wolałbym być tam za ciebie.
-Wiem, ale wtedy ja nie wytrzymałabym patrząc na ciebie. Ty wytrzymałeś.
-Kocham cię.
-A ja ciebie.

Wiem, niedziela nie piątek. Ale byłam bardzo zajęta, w międzyczasie byłam w Enerylandii.....Myślę, że mi to wybaczycie. Komentujemy, komentujemy!!! (Tylko Layla czyta???)